Minister Nauki przyznał stypendia 228 wybitnym młodym naukowcom, w tym 32 doktorantom, reprezentującym 53 dyscypliny naukowe i artystyczne. Laureaci konkursu będą przez 3 lata otrzymywali stypendia w wysokości 5 390 zł miesięcznie. Na ten cel przeznaczono ponad 44 mln zł. Do konkursu wpłynęło 1708 wniosków o przyznanie stypendium. Były one oceniane przez Zespół doradczy do oceny wniosków o przyznanie stypendiów ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki dla studentów i wybitnych młodych naukowców metodą punktową – w ramach poszczególnych dyscyplin nauki i sztuki. Dr Maciej Andrzejewski reprezentuje dyscyplinę prawo kanoniczne, a Piotr Józef Janowski nauki o sztuce.

Dr Maciej Andrzejewski
jest adiunktem w Katedrze Norm Ogólnych i Teorii Prawa, na Wydziale Prawa Kanonicznego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Ukończył z wynikiem bardzo dobrym stacjonarne studia magisterskie na kierunku prawo, na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując tytuł zawodowy magistra oraz stacjonarne studia z prawa kanonicznego, na Wydziale Prawa Kanonicznego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, uzyskując stopień naukowy licencjata prawa kanonicznego. W 2019 r. obronił dwa doktoraty, pierwszy na Uniwersytecie Jagiellońskim w dyscyplinie nauki prawne, ze specjalnością postępowanie karne oraz drugi na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II w dyscyplinie prawo kanoniczne. Doświadczenie zawodowe zdobywał w czasie aplikacji adwokackiej oraz posługi w sądownictwie kościelnym jako adwokat kościelny i obrońca węzła małżeńskiego.

Dr Andrzejewski był wykonawcą w międzynarodowych grantach badawczych (projekt finansowany ze środków Narodowego Centrum Nauki w ramach konkursu Harmonia, we współpracy z Justus-Liebig-Universität Gießen), jak i projektach krajowych (grant finansowany ze środków Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego w ramach projektów badawczych dla Młodej Kadry). Kierował również grantem przyznanym przez Narodowe Centrum Nauki w ramach konkursu Preludium. Obecnie jest kierownikiem grantu pt. „Znaczenie zasady domniemania niewinności w Kościele i państwie – komparatystyczne ukazanie problematyki praesumptio boni viri”, przyznanego w ramach I edycji konkursu na realizację projektów naukowo-badawczych dla młodych naukowców w Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie.

Swoją wiedzą dr Andrzejewski służył jako ekspert Krajowej Reprezentacji Doktorantów podczas prac parlamentarnych Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej VII kadencji w Podkomisji stałej ds. nauki i szkolnictwa wyższego nad nowelizacją ustawy „Prawo o szkolnictwie wyższym” oraz ustawy o zasadach finansowania nauki, występując jako przewodniczący Komisji Prawnej tej instytucji. Obecnie jest ekspertem Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej w ramach zadań związanych z realizacją programów finansowanych z funduszy europejskich – Fundusze Europejskie dla Nowoczesnej Gospodarki, w tym instrumentu Międzynarodowe Agendy Badawcze. 

Dr Maciej Andrzejewski: „Otrzymane stypendium Ministra Nauki dla wybitnych młodych naukowców traktuję przede wszystkim jako docenienie badań naukowych prowadzonych w Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie, na Wydziale Prawa Kanonicznego. W tegorocznej edycji było 1708 wniosków o przyznanie stypendium, z czego Minister Nauki przyznał 228 stypendiów, w tym w dyscyplinie prawo kanoniczne jedno stypendium.

Swoją wdzięczność w pierwszej kolejności kieruję do Boga – największego Nauczyciela - obdarzającego błogosławieństwem każdy dobry wysiłek i pomnażającego płynące z niego owoce. Jednocześnie pamiętam o słowach, które w swojej książce pt. „Wstańcie, chodźmy” z 2004 r.  zapisał papież, św. Jan Paweł II: „Boża miłość nie nakłada na nas ciężarów, których nie moglibyśmy unieść, ani nie stawia nam wymagań, którym nie moglibyśmy sprostać, jeśli wzywa, przychodzi z konieczną pomocą”. Tak było również w przypadku aplikowania o stypendium Ministra Nauki, kiedy składając dokumenty konkursowe i poddając się ocenie merytorycznej Zespołu doradczego do oceny wniosków o przyznanie stypendiów ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki dla studentów i wybitnych młodych naukowców, efekty swojej pracy zawierzyłem Stolicy Mądrości.

Boża Opatrzność, która hojnie obdarza łaskami Ducha, nie gasi nadziei, przymnaża sił i wytrwałości, posługując się wspaniałymi nauczycielami, zetknęła moje drogi naukowe z Uniwersytetem Papieskim Jana Pawła II w Krakowie. Uniwersytet, jak troskliwa matka wychowuje i kształci oraz w swoim naukowym macierzyństwie „rodzi” umysły do wiedzy, uzdalnia do mądrości i tworzenia syntezy oraz kształtuje serca do wrażliwości i uważności. Dziękuję za bogactwo tradycji i nieustanne uświadamianie doniosłości prawdy oraz możliwości dzielenia się nią w miłości i chrześcijańskim budowaniu wspólnoty uniwersyteckiej, co jest niewątpliwie wielkim darem dla każdego członka społeczności akademickiej.

Otrzymanie stypendium nie byłoby możliwe bez osoby ks. prof. dr. hab. Tomasza Rozkruta, któremu dziękuję za przekazywaną wiedzę, cenny czas i zaangażowanie oraz zatroskanie o dalszy rozwój naukowy. Jestem wdzięczny Księdzu Prorektorowi za to pierwsze, osobiste spotkanie na seminarium naukowym, które nie okazało się być ostatnim, a stało się inspiracją do mojej decyzji o podjęciu drogi naukowej. Za wsparcie i zaufanie przy stawianiu odważnych tez naukowych, a także nieustanną inspirację do rozwoju dziękuję również ks. prof. dr. hab. Piotrowi Kroczkowi, kierownikowi Katedry Norm Ogólnych i Teorii Prawa Wydziału Prawa Kanonicznego, z którym mogę na co dzień współpracować przy realizowanych projektach naukowych. Jestem niezmiernie wdzięczny Współpracownikom, na czele z ks. Dziekanem dr. hab. Andrzejem Wójcikiem, że mogę współtworzyć społeczność Wydziału Prawa Kanonicznego, w tym czerpać wiele dobra z twórczej współpracy i życzliwości. Wierzę głęboko, iż nieprzemijalność nauki tkwi nie tylko w przekazywanej prawdzie, ale również w autorytecie depozytariuszy tej nauki. Mam również świadomość, iż wiedzy nie można posiadać, ale trzeba ją stale zdobywać i tworzyć dla wspólnego dobra, stawiając nowe pytania badawcze.

Pragnę w końcu w tym miejscu podkreślić, iż troska o naukowy rozwój wykraczała poza mury uniwersyteckie, a jej źródło bije od zawsze w rodzinie. Bez pokładanej w nas wiary naszych najbliższych, ich determinacji i wyrozumiałości, nie bylibyśmy w stanie nawet wyruszyć w naukową drogę. Otrzymane Stypendium Ministra Nauki jest dla mnie zobowiązaniem do prowadzania dalszych, intensywnych, interdyscyplinarnych badań naukowych i poszukiwania prawdy o przedmiocie Bosko-ludzkiej wspólnoty w jej prawno-kanonicznym aspekcie”.

Piotr Józef Janowski
absolwent historii sztuki w Instytucie Historii Sztuki i Kultury Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, ukończył studia w roku 2018, przedkładając pracę magisterską napisaną pod kierunkiem dr. hab. Kazimierza Kuczmana, prof. UPJPII, która została wyróżniona w tym samym roku nagrodą specjalną Fundacji Wspierania Kultury „IRSA” w konkursie im. prof. Mariana Sokołowskiego, a w roku 2022 otrzymał stypendium Fundacji Lanckorońskich na badania w Szwajcarii. Obecnie jest doktorantem historii na Wydziale Historii i Dziedzictwa Kulturowego UPJPII, gdzie pod kierunkiem dr. hab. Mariana Wolskiego, prof. UPJPII przygotowuje rozprawę „Trevanowie herbu własnego. Studium z dziejów asymilacji włoskiej rodziny do społeczeństwa Rzeczypospolitej czasów nowożytnych”.

Badania naukowe doktoranta koncentrują się na trzech przenikających się wzajemnie tematach dotyczących czasów panowania dwóch ostatnich Jagiellonów oraz Wazów. Zasadniczy obszar jego pracy wiąże się z przygotowywaną rozprawą doktorską i obejmuje on badania nad środowiskiem pochodzących z północnej Italii artystów, czynnych w Rzeczypospolitej w pierwszej połowie XVII w., ze szczególnym uwzględnieniem budowanych przez nich sieci społecznych, rekonstrukcją dróg ich karier oraz ich asymilacją w społeczeństwie staropolskim. W tym samym nurcie badawczym lokują się studia nad wzrostem majątkowym jednostek i rodzin, a przede wszystkim nad ich genealogią. Kolejny obszar badań Piotra Józefa Janowskiego wiąże się z oprawą artystyczno-ideową uroczystości żałobnych organizowanych w kraju i zagranicą po śmierci królów polskich w XVI w. oraz symboliką ceremoniału pogrzebowego, natomiast trzeci dotyczy historii i architektury dawnego pałacu królewskiego w Łobzowie, rezydencji o prymarnym znaczeniu dla historii i kultury polskiej, za panowania Jagiellonów i Wazów.

W swoim dorobku naukowym Piotr Józef Janowski ma kilkanaście artykułów oraz rozdziałów w monografiach opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych (m.in. „Arts”, „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej”, „Rocznik Krakowski”, „Klio. Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym”, „Biuletyn Historii Sztuki”, „Wiadomości Konserwatorskie”) oraz wydawnictwach naukowych. Publikacje doktoranta są w znacznej mierze oparte na nieznanych dotąd źródłach odnalezionych przez niego podczas zakrojonych na szeroką skalę kwerend w licznych archiwach krajowych i zagranicznych (m.in. w Szwajcarii, Włoszech oraz na Węgrzech). Doktorant brał także czynny udział w konferencjach naukowych o zasięgu międzynarodowym i ogólnopolskim, w tym prezentował wyniki swoich badań w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie: na posiedzeniu Zakładu Historii Sztuk Plastycznych (2019) oraz na 12. Seminarium Naukowym Zakładu Badań Podstawowych Historii Sztuki (2021).

Mgr Piotr Józef Janowski: „Stypendium Ministra Nauki dla wybitnych młodych naukowców jest dla mnie znaczącym wyróżnieniem, docenieniem mojej dotychczasowej pracy naukowej oraz motywuje mnie do podejmowania kolejnych wyzwań badawczych. Cieszę się, że udało mi się w jakimś stopniu przyczynić do wzrostu wiedzy na temat biografii artystów z pogranicza włosko-szwajcarskiego, którym sztuka polska tak wiele zawdzięcza. O potrzebie kontynuowania tych badań najlepiej przekonałem się podczas kwerend w Ticino, gdzie spotkałem ludzi żywo zainteresowanych losami swoich krajan. Chciałbym, aby moja praca przyczyniła się w przyszłości do zacieśnienia relacji między Krakowem a Lugano – dwoma miastami, które były domami kolejnych generacji wybitnych artystów. Uważam, że należy dążyć do budowania mostów między współczesnymi społecznościami, posiadającymi w jakimś zakresie wspólną historię. Ten praktyczny aspekt moich badań ma dla mnie ważne znaczenie.

Chciałbym jeszcze wspomnieć o promotorze mojej pracy magisterskiej, śp. prof. Kazimierzu Kuczmanie, wieloletnim pracowniku Zamku Królewskiego na Wawelu oraz pracowniku naukowo-dydaktycznym Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, bez którego zachęty i wsparcia nie podjąłbym się zgłębiania biografii architekta Giovanniego Trevana. Cieszę się, że w pewnym stopniu mogę kontynuować badania mojego Mistrza historii sztuki”.

Obu Panom gratulujemy!