W czasie dla Kościoła trudnym, bolesnym, w moim profesjonalnym życiu korzystam z wszystkich kobiecych cech, jakie posiadam, pamiętając, że każda osoba przeze mnie wysłuchana jest człowiekiem, który ma uczucia i często bolesny żal. Kościół też nie jest instytucją o grubych murach. Kościół jest domem, szklanym domem, jak powiedział Jan Paweł II i musimy do niego wpuścić ciepłego światła i pozwolić rozwijać emocje, nie może w nim zabraknąć uczuć. – mówiła podczas uroczystości wręczenia nagrody dr Paulina Guzik.

Nagrodę otrzymała „za wielostronne i rzetelne ukazywanie w mediach polskich i zagranicznych życia Kościoła w Polsce, w tym podejmowanie tematów trudnych i bolesnych, a także zaangażowanie na polu edukacyjnym i naukowym”.

Paulina Guzik jest adiunktem w Katedrze Mediów i Komunikacji Społecznej Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, jest doktorem nauk o mediach, dziennikarką Redakcji Katolickiej TVP, prowadzi autorski program „Między ziemią a niebem”, współpracuje z portalami katolickimi, m.in. Deon.pl oraz amerykańskim Crux.

Statuetkę autorstwa prof. Gustawa Zemły Laureatka przyjęła z rąk s. Barbary – rodzonej siostry bpa Chrapka. Nagrodę wręczono we wtorek podczas uroczystej gali w Domu Arcybiskupów Warszawskich.

fot. TVP

Słowa podziękowania dr Pauliny Guzik

Ulubioną rozrywką dziennikarzy jest zajmowanie się sobą nawzajem i patrzenie sobie na ręce, tym bardziej z wielką radością, pokorą i zobowiązaniem przyjmuję tę nagrodę od starszych i bardziej doświadczonych kolegów!

Pokora jest tym większa, że pierwszą poważną statuetkę odebrał w piątek nasz 11 syn Jasiek – Anioła Wolności na Festiwalu Niepokorni, Niezłomni, Wyklęci w Gdyni za reportaż z Monte Cassino, więc teraz mama musi gonić syna!

Serdecznie gratuluję współnominowanym, Panu red. Janowi Turnauowi, dziękuję za Wasze teksty, które zmieniają kościelną rzeczywistość. Bardzo dziękuję Kapitule, a w tym gronie wierzę, że nic nie dzieje się bez Bożej Opatrzności, więc z wdzięcznością patrzę w górę.

Na sali nie ma dzisiaj moich wydawców, nie mają więc swojej tajnej broni i nie będą mi do ucha krzyczeć ­„kończ”, więc proszę pozwolić jeszcze na 3 części podziękowań.

Żaden dziennikarz nie osiągnąłby niczego gdyby nie jego rozmówcy, którzy otwierają się przed nim ze swoimi radościami, ale i smutkami, często życiowymi dramatami. Bez setek osób, które zasiadły w studio „Między Ziemią a Niebem”, bez wielu ludzi z którymi rozmawiałam do tekstów w „Więzi” czy Cruxie nie byłoby tej nagrody. Nie byłoby tej nagrody bez Państwa szczerości i odwagi. Odwagi dzielenia się bólem z osobą często zupełnie wam obcą. Dziękuję za nią i myślę, że każdy z was czuje, że macie szczególne miejsce w moim sercu.

Żaden program telewizyjny nie powstaje też tylko dzięki temu, kto jest jego twarzą. Nie mogę dziś nie podziękować mojemu zespołowi, redakcji Katolickiej Telewizji Polskiej: Sylwio, Pawle, Piotrze, Almo, Wojtku, Grzegorzu, i dziesiątki kolegów których nie zdołam wymienić – dziękuję za każdą naszą niedzielę. Mojemu szefowi ks. Maciejowi Makule dziękuję za anielską cierpliwość do wszystkich moich szalonych pomysłów wyrażoną podpisem na równie szalonych budżetach. Moim szefom na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie, ks. prof. Michałowi Drożdżowi, dyrektor Kasi Drąg, ks. rektorowi Robertowi Tyrale dziękuję, że nie tylko tolerują, ale i wspierają mój multitasking. Zbyszkowi Nosowskiemu za to, że przez ostatnie miesiące szliśmy razem. Alinie Petrowej-Wasilewicz za to, jak wiele mogłam się od Ciebie nauczyć w świecie dziennikarskim, i za te piękne słowa dzisiaj.

Mówiąc o współpracownikach nie mogę nie wspomnieć tych, którzy godzinami „wiszą” ze mną na telefonie służąc fachową wiedzą i pomocą, ale nigdy nie chcą, aby pod tekstem znalazło się ich nazwisko. Ludziom Kościoła, dzięki którym ten Kościół staje się miejscem bezpieczniejszym, bez Was nie powstałyby moje teksty, szczególnie zaś dziękuję pewnemu prawnikowi kanoniście, bez którego marny byłby mój los.

I wreszcie najważniejsze podziękowania. Dla tych, dla których dziennikarstwo jest złodziejem czasu. Złodziejem urlopów, weekendów, świąt i wspólnych posiłków. Dla moich najbliższych. Na sali są moi rodzice, mąż poleciał do dzieci do Waszyngtonu – dzięki temu ja mogę z Państwem dzisiaj być.

Dedykuję tę nagrodę moim dzieciom – Jasieńku i Helenko – ta nagroda jest dla was, za waszą cierpliwość, i abyście zawsze pamiętali, że warto robić to, co się kocha.

Clarissa Ward, która relacjonowała wydarzenia w Kabulu, napisała później w „New York Times”: „Bycie emocjonalną wcale nie czyni ze mnie gorszego reportera”. Dziś nie stoi tutaj przed państwem Paulina Guzik, dziennikarska instytucja… stoi kobieta, matka, córka, żona, i wszystkie te doświadczenia wykorzystuję w mojej pracy. W czasie dla Kościoła trudnym, bolesnym, w moim profesjonalnym życiu korzystam z wszystkich kobiecych cech, jakie posiadam, pamiętając, że każda osoba przez mnie wysłuchana jest człowiekiem, który ma uczucia i często bolesny żal. Kościół też nie jest instytucją o grubych murach. Kościół jest domem, szklanym domem, jak powiedział Jan Paweł II, i musimy do niego wpuścić ciepłego światła i pozwolić rozwijać emocje, nie może w nim zabraknąć uczuć.

Z całego serca gratulujemy!

Nagroda Dziennikarska „Ślad” im. bp. Jana Chrapka przyznawana jest za działalność w mediach, która w wybitny sposób przyczyniła się do budowania kultury prawdy, porozumienia i dialogu. „Ślad” to nagroda dziennikarzy dla dziennikarzy i ludzi mediów.

Wyróżnienie ustanowione zostało z inicjatywy środowiska dziennikarskiego i Katolickiej Agencji Informacyjnej. Pomysłodawcą Nagrody był biskup Jan Chrapek – przyjaciel dziennikarzy, medioznawca, orędownik otwarcia Kościoła na środki społecznego przekazu.

Nagroda Dziennikarska „Ślad” im. bp. Jana Chrapka przyznawana jest od 2002 r. Laureatami jej dotychczasowych edycji byli kolejno: Ewa K. Czaczkowska, Grzegorz Polak, Stefan Wilkanowicz, ks. Jerzy Szymik, Marek Zając, Szymon Hołownia, ks. Marek Gancarczyk, ks. Kazimierz Sowa, Anna Gruszecka, Tomasz Królak, Jacek Moskwa, Krzysztof Ziemiec, ks. Jan Kaczkowski, Piotr Żyłka, Tomasz Rożek, Alina Petrowa-Wasilewicz, Brygida Grysiak, ks. Andrzej Draguła, Tomasz Krzyżak i Tomasz Terlikowski.

Prawo do wysuwania kandydatur do Nagrody przysługuje członkom Kapituły, redakcjom prasowym, radiowym, telewizyjnym i internetowym. Zwycięzca otrzymuje statuetkę autorstwa prof. Gustawa Zemły. Rzeźba, która przedstawia dwie otwarte dłonie, utrwalone w geście zbliżenia, symbolizuje gotowość do niesienia pomocy bliźniemu i otwartość na dialog.

(O nagrodzie za gosc.pl)