Uroczystość XVI rocznicy podniesienia Papieskiej Akademii Teologicznej do rangi uniwersytetu przez papieża Benedykta XVI rozpoczęła się hymnem „Gaude Mater Polonia” w wykonaniu chóru Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie „Psalmodia”. Po raz pierwszy podczas tak podniosłej uroczystości batuty nie trzymał w dłoni i nie prowadził chóru śp. Profesor Włodzimierz Siedlik, którego uczelnia z bólem żegnała w ostatnich dniach.

Rektor Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie ks. prof. dr hab. Robert Tyrała w swoim wystąpieniu z głębokim szacunkiem i wzruszeniem wspominał zmarłego Profesora – wybitnego muzyka, pedagoga, dyrygenta i autorytet w dziedzinie muzyki liturgicznej. Rektor przypomniał, że Profesor Siedlik „był dla nas mistrzem i autorytetem”, co nie ograniczało się tylko do jego wiedzy i osiągnięć, ale obejmowało również postawę życiową – skromność, oddanie i pokorę wobec sztuki. Jego droga zawodowa od początku była związana z uniwersytetem: ukończył sekcję muzyki liturgicznej Instytutu Liturgicznego, uzyskując dyplom z wyróżnieniem, po czym niemal natychmiast rozpoczął tu pracę naukową i dydaktyczną.

Szczególne miejsce w jego dorobku zajmował chór „Psalmodia”, który założył w 1988 roku, i któremu przewodził aż do śmierci. Ten zespół stał się nie tylko jego muzycznym dziełem, lecz również symbolem wspólnoty, jaką potrafił stworzyć wokół siebie.

Rektor przypomniał też ścieżkę naukową profesora: doktorat w 2002 roku, habilitację w 2012, stanowisko profesora uczelnianego w 2017 oraz tytuł profesora sztuki nadany przez Prezydenta RP w 2020. Wszystko to świadczy o konsekwentnej, wieloletniej pracy i ogromnym wkładzie w rozwój muzyki kościelnej oraz formację przyszłych muzyków i dyrygentów. Najważniejszym cytatem, który wybrzmiał w przemówieniu rektora, była wypowiedź profesora Siedlika z jego książki o muzyce Henryka Mikołaja Góreckiego: „Czuję się wielkim dłużnikiem Henryka Mikołaja Góreckiego za to, że nauczył mnie pokory wobec muzyki, pokory skierowanej do każdego artysty, współwykonawcy, jak i siebie samego”. Słowa te najpełniej podkreślają duchową i życiową postawę Profesora Siedlika, opartą na szacunku, pokorze i miłości. Na zakończenie rektor powiedział, że zostaje uhonorowany „człowiek szlachetny, pokorny, a zarazem mistrz muzyki oraz życia na co dzień miłością”.

Profesor Włodzimierz Siedlik został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudę, za wybitne zasługi dla kultury polskiej oraz osiągnięcia w pracy naukowo-dydaktycznej. Odznaczenie, w imieniu Prezydenta RP, wręczyła rodzinie – żonie i dzieciom Profesora – doradca Prezydenta RP Andżelika Możdżanowska.

• ks. dr hab. Sylwester Jędrzejewski SDB, prof. UPJPII,
• o. prof. dr hab. Zdzisław Kijas OFM,
• ks. prof. dr hab. Tadeusz Panuś,
• p. dr hab. Tadeusz Szuba,
• ks. prof. dr hab. Józef Wołczański,
• p. dr Jadwiga Zięba.

Uroczystość była również okazją do uhonorowania biskupa Jana Kopca nagrodą „Amicus Universitatis”, przyznawaną przez Stowarzyszenie Absolwentów i Przyjaciół UPJPII najwybitniejszym osobowościom związanym z uczelnią – Przyjaciołom Uniwersytetu. Nagroda ta stanowi symbol głębokiego uznania dla osoby, która z oddaniem wspiera instytucję, jaką jest uniwersytet.

Laudację wygłosiła prezes stowarzyszenia dr hab. Klaudia Cymanow-Sosin, prof. UPJPII wyrażając w niej wdzięczność, szacunek i uznanie dla wieloletniego wkładu bp. Jana Kopca w rozwój uczelni oraz duchowe i intelektualne wsparcie wspólnoty akademickiej. Słowa prezes stowarzyszenia podkreśliły, że bp Kopiec nie był jedynie sojusznikiem w chwilach oficjalnych, ale prawdziwym przyjacielem uczelni, który „z oddaniem i mądrością wspierał budowę struktur Uniwersytetu, inspirując nas do podejmowania ambitnych wyzwań oraz umacniając tożsamość akademicką i duchową naszej wspólnoty”. Nie chodziło tylko o wsparcie instytucjonalne, ale o postawę – dyskretną, wierną i pełną ciepła. Klaudia Cymanow-Sosin zaznaczyła: „Przyjaźń nie domaga się pierwszeństwa, wiemy bowiem, że zasługi Nagrodzonego zostały dostrzeżone już przed laty przez Senat Uniwersytetu, kiedy został uhonorowany tytułem doktora honoris causa”.

W laudacji mocno wybrzmiało również duchowe dziedzictwo, z jakim Biskup Kopiec się utożsamia, to tradycja patronów uniwersytetu: św. Jana z Kęt, św. Królowej Jadwigi i św. Jana Pawła II. Zacytowane zostały słowa papieża Polaka, by oddać istotę działalności biskupa: „Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi”. Biskup Kopiec został również nazwany „wybitnym znawcą historii”, który dzięki swej głębokiej wiedzy i świadomości dziedzictwa potrafi spojrzeć w przyszłość z mądrością i nadzieją. W tym kontekście Klaudia Cymanow-Sosin podkreśliła słowa G.K. Chestertona: „Ludzie nieznający przeszłości, mylą się co do przyszłości”, wskazując, że Biskup Kopiec – jako ten, który zna przeszłość – potrafi odczytywać znaki czasu i inspirować do odpowiedzialnego działania.

Laudacja była jednocześnie wyrazem osobistej wdzięczności za życzliwość, rozmowy, chrześcijański optymizm i obecność. Zakończyła się zaproszeniem do przyjęcia statuetki – symbolicznego znaku trwałej więzi przyjaźni między Biskupem a Uniwersytetem. 

Bp Jan Kopiec, dziękując za uhonorowanie nagrodą, podzielił się osobistą i pełną emocji refleksją na temat swojego związku z Krakowem oraz znaczenia historii, kultury i wiary dla tożsamości narodowej i osobistej. Jego słowa były zarówno świadectwem głębokiego szacunku dla tego miasta, jak i wyrazem wdzięczności za lata współpracy z krakowskimi instytucjami naukowymi, szczególnie z Uniwersytetem Papieskim. Podkreślił, że znajomość przeszłości i ludzi, którzy ją tworzyli, pozwala nam dziś lepiej rozumieć teraźniejszość i wyciągać z niej wnioski.

Kraków – jak sam przyznał – od dzieciństwa jawił mu się niemal jak „ziemia święta”, będąca „u kolebki naszej państwowości, ale też i naszej kultury i naszej wiary”. Pierwsza wizyta w tym mieście w 1957 roku, kiedy miał zaledwie 10 lat, pozostawiła w nim niezatarte wrażenie. „Kraków wywołał we mnie wtedy falę niezwykle podniosłego nastroju” – wspominał z wyraźnym wzruszeniem, szczególnie zapamiętując atmosferę wawelskiej katedry i krakowskich kościołów. Z wdzięcznością mówił o swojej obecności i aktywności naukowej w Krakowie: uczestnictwie w konferencjach, wygłaszaniu referatów, pisaniu recenzji czy promowaniu prac doktorskich i habilitacyjnych.

W końcowej części wystąpienia bp J. Kopiec odniósł się do otrzymanej nagrody, która – jak sam powiedział – jest dla niego ważnym podsumowaniem życiowej drogi. I jest bardzo potrzebna, „żeby pamiętać, że wiele wyborów w życiu dokonałem bardzo, bardzo słusznie”. Z wdzięcznością wspominał wszystkie momenty – te oficjalne i te przyjacielskie – związane z Krakowem, zapewniając: „to płynie z serca”. Najdobitniejszym dowodem umiłowania zarówno historii, jak i duchowych oraz akademickich związków z Krakowem było zapewnienie, że gdy tylko zdrowie i siły pozwolą, Biskup z radością będzie przyjeżdżał do Krakowa i na Uniwersytet Papieski.

Na zakończenie uroczystości w auli biblioteki wybrzmiał utwór „Do kraju tego” w wykonaniu „Psalmodii”.